[in Dutch]

Leo Samama (1951) studeerde muziekwetenschappen aan de Rijksuniversiteit Utrecht en enkele jaren compositie bij Rudolf Escher. Van 1977 tot 1988 was hij docent muziek/cultuurgeschiedenis aan het Utrechts Conservatorium. Van 1988 tot en met 1991 was hij als docent voor muziek van de 20e eeuw verbonden aan de vakgroep muziekwetenschap van de Faculteit der Letteren van Rijksuniversiteit Utrecht. Van 1978 tot 1984 was hij recensent bij De Volkskrant, en van 1986 tot 1990 Samama free-lance medewerker bij NRC/Handelsblad.

Van 1988 tot 1994 was hij lid van het stichtingsbestuur van het Koninklijk Concertgebouworkest (en tevens bijzittend lid van de artistieke commissie van het orkest). Daarnaast was hij van 1988 tot en met 1991 lid van de artistieke adviesraad van Centrum voor Nederlandse Muziek in Hilversum, van 1990 tot 1993 lid van de redactiecommissie van de Bibliotheek Nederlandse Muziek en van 1991 tot 1993 artistiek adviseur van Centrum Nederlandse Muziek. Van 1992 tot 1994 was Samama artistiek adviseur van de NCRV met betrekking tot de publieke orkestprogramma’s. Van 1 november 1992 tot 1 augustus 1995 werkte Leo Samama als impresario. In 1994 werd hij aangesteld als artistiek coördinator van het Residentie Orkest. Tevens programmeert hij het aandeel klassieke muziek van de Dr Anton Philipszaal en de Nieuwe Kerk aan het Spuiplein.

Zijn voornaamste bezigheden behelsen daarnaast sinds jaar en dag het schrijven over en het schrijven van muziek. Eerst genoemde heeft onder meer tot programmatoelichtingen, plaathoesteksten, wetenschappelijke en semiwetenschappelijke artikelen geleid, onder meer over het Postmodernisme (in: Modernen versus Postmodernen, Utrecht 1985, en in Die unvollendete Vernunft: Moderne versus Postmoderne, Frankfurt a/M 1987), over Diepenbrock (in: Ten tijde van de Tachtigers, ‘s-Gravenhage 1985), over de geschiedenis van het soloconcert (in: Muziek onder woorden, band 4 en 5, Utrecht 1980), over Beethoven (De pianosonates van Beethoven, Utrecht 1982), over Skrjabin (De verklanking van het onhoorbare, Den Haag 1986), over hedendaagse Nederlandse muziek (Zeventig jaar Nederlandse muziek 1915-1985, Amsterdam 1986), over het Concertgebouworkest (De woelige jaren, in: Historie en kroniek van het Concertgebouw en het Concertgebouworkest, deel 1, 1988) en over de drie muzikale ‘erflaters’ Matthijs Vermeulen, Willem Pijper en Rudolf Escher in Erflaters van de twintigste eeuw (Amsterdam 1991).

De compositorische werkzaamheden van Leo Samama hebben sinds zijn eerste officiële opus, Tombeau concertant pour Frank Martin, vele uitvoeringen in binnen- en buitenland, een zestal plaat- en cdprodukties (Attacca, Nederlands Kamer Orkest, Donemus, BFO/CNM en Ottavo) en een groot aantal opdrachten met zich meegebracht. Met name het Capriccio voor altsaxofoon en piano (opus 5, 1976), de Triptico voor twee gitaren (opus 7, 1979), Caged Memories voor althobo of altviool en piano (opus 11, 1981), "...plane désespèrément d’aile..." voor viool solo (opus 20, 1983) en Grand Slam (opus 28, 1986) voor accordeon en de Toccata voor carillon (opus 45, 1996) worden regelmatig uitgevoerd.

Ook omvangrijkere werken als het altvioolconcert Spleen et Idéal (opus 10, 1981), Soit que l’Abime voor altsaxofoon, saxofoonkwartet en slagwerkensemble (opus 19, 1983), Afterthoughts voor orkest (opus 22, 1983), Monumentum pro Caecilia voor klavecimbel en strijkorkest (opus 23, 1984) en San-Yüeh voor orkest (opus 26, 1985) zijn niet onopgemerkt gebleven.

Afterthoughts werd in januari 1987 uitgevoerd door het Nederlands Philharmonisch Orkest onder Hartmut Haenchen, die deze partituur uitkoos als eerste Nederlandse werk dat hij met zijn Nederlandse orkest dirigeerde. In 1988 werd hetzelfde werk door Radio-Symphonie Orchester van Oost-Berlijn uitgevoerd. En Spleen et Idéal (opus 10) kreeg in oktober 1989 in Boston zijn Amerikaanse première, in een uitvoering door Raphael Hillyer en Alea III onder Theodore Antoniou.

San-Yüeh is oorspronkelijk voor een ballet van Nils Christe geschreven en werd in het seizoen 1985/86 meer dan 25 maal uitgevoerd. In 1990 verzorgde Ronald Brautigam de eerste uitvoering van Samama’s Tweede Pianosonate ‘En voyage’ voor de NCRV-radio. Voor het Scheveningen International Music Competition 1991 schreef Leo Samama het verplichte concoursstuk, Obsession voor cello en piano. Van de recente werken van Leo Samama zijn inmiddels ook Mirage voor altviool solo en Past Tense voor altsaxofoon en gitaar op cd verschenen. De composities van Leo Samama worden door Donemus gedocumenteerd.

Hilversum, maart 1998