Hanns Eisler was van 1919 tot 1923 leerling van Arnold Schönberg en gelijktijdig leider van twee Weense arbeiderskoren. In 1926 ging hij naar Berlijn, waar hij aan het propagandawerk van de Communistische Partij meewerkte. In 1927 en 1928 was hij muziekredacteur van Die Rote Fahne. Hij werkte samen met de zanger/acteur Ernst Busch en met Bertolt Brecht.

Samen met Brecht ontwikkelde hij in het begin van de jaren dertig geheel nieuwe vormen van theater en film, gericht op politieke bewustwording van het publiek, in het bijzonder het proletariaat. Als gevolg van de politieke situatie in Duitsland moest hij in 1933 emigreren naar de VS.
In Hollywood componeerde hij vnl. filmmuziek. In 1948 werd hij wegens ‘communistische subversie’ het land uitgezet en sinds 1950 woonde hij in de DDR. Hier ontstonden ook conflicten door een eigen libretto voor een Faust-opera (werd niet voltooid).
Eislers stijlontwikkeling geeft, vanaf de atonale en twaalftoontechniek uit de leertijd bij Schönberg, een geleidelijke vereenvoudiging te zien. Hij zag het als zijn ideaal muziek te componeren waarmee het volk, en niet slechts een elite, vertrouwd zou kunnen raken. Een aantal van zijn liederen is inderdaad over de hele wereld bekend geworden, zoals Der rote Wedding, het Solidaritätslied en het Einheitsfrontlied.
De technische grondslagen van Schönbergs Weense school heeft hij echter nooit verloochend. Typerend is in zijn vocale muziek de tekstbehandeling, die eerder becommentariërend dan expressief genoemd moet worden. De Galgenlieder nach Morgenstern, Grotesken für Singstimme omstreeks 1917 zijn een jeugd- en studiewerk. (contribution by Robbert Muuse <robbertmuuse@hotmail.com>)