Het boekje van de CD: "Adriaan Willaert en Italië, de Vlaamse polyfonie, Capella Sancti Michaelis, Currende Consort, Erik Van Nevel", vermeldt het volgende als korte intro:

„Toen de Vlaming Adriaan Willaert in 1527 aangesteld werd tot kapelmeester van de San-Marco-baseliek in Venetië genoot de dogenstad wel al Europese faam als de bakermat van de polyfone muziekdruk, maar nog niet als toonaangevend centrum van een internationale muzikale cultuur. Willaert bracht daar verandering in tijdens de 35 jaar dat hij er leider van het vocaal ensemble was. Rond zijn figuur ontstond een groep van gelijkgezinden leerlingen, vooral Italianen en Vlamingen, die bekend staan als de „Venetiaanse school”. Daartoe behoorde ook zijn opvolger Cypriaan de Rore (1515/16–1565). De dominante aanwezigheid van Willaert in Italië zorgde ervoor dat de Vlaamse polyfonie er na de Josquin-generatie standhield en zelfs meer dan dat. Willaert en zijn kring leverden een baanbrekende bijdrage tot nieuwe Italiaanse vocale genres als de villanella en het madrigaal en tot de instrumentale muziek (vooral het ricercar). Daarnaast componeerden zij erg gewaardeerde Latijnse motetten, strikt liturgische muziek en Franse chansons. Zij bouwden daarin vooral op de traditie van de „princeps musicae” Josquin des Prez. Willaert vormt vooral de schakel tussen Josquin en Orlandus Lassus. Zijn meesterlijke beheersing van het imitatieve contrapunt, met inbegrip van de cantus firmus-techniek en ingewikkelde canonkunsten, gaat gepaard met een verhoogde aandacht voor de relatie tekst-muziek. Dat komt onder meer tot uiting in zijn streven naar een correcte woordaccentuatie en een verhoogde expressie van de emotionele inhoud van de tekst. Cypriaan de Rore ging daar nog een stap verder in, nagevolgd door Orlandus Lassus, die de uitdrukking wel intensifieerde, maar op een beheerste manier. ...”

Van Willaert staan de volgende werken op de cd:

• Ave virgo
• Lauda Ierusalem
• Douleur me bat
• Vecchie letrose
• Quante volte diss’io

De genealoog Guido Aerbeydt uit Roeselare stelt dat de geboorteplaats van Adriaen Willaert niet Roeselare is maar Rumbeke, een gemeente die sedert 1976 gefusioneerd is met Roeselare. Hij baseert zich hiervoor op de testamenten van Willaert en andere archiefstukken. De Adriaen Willaert Stichting volgt hem in deze stelling.

Arnold Loose, namens de Adriaen Willaert Stichting.