Graaf Unico Wilhelm van Wassenaer werd geboren op 2 november 1692 in het Kasteel van Twickel in de Nederlandse provincie Overijssel en vervolgens gedoopt in de kerk in Delden. Toen hij vijftien jaar oud was vergezelde hij zijn vader, een Nederlands ambassadeur, naar het hof in Dusseldorf. In 1709 vestigde hij zich in het familiehuis in Den Haag, op de hoek van de Kneuterdijk. Hij studeerde recht en andere vakken aan de Universiteit van Leiden. Na zijn vaders dood in 1717 erfde hij het Kasteel in Twickel en begon hij aan zijn grote tocht door Europa. We weten dat hij Engeland niet bezocht, doch dat de ‘Elector of Hanover’ het Kasteel in Twickel bezocht en daar wederkeerde in 1727 als ‘King George I’. Van Wassenaer bezocht Parijs en wellicht ook Rome, Florence, Venetie, Wenen en Praag. In 1723 huwde hij Dodnea Lucia van Goslinga, een aristocratisch meisje uit Friesland, met wie hij drie zonen kreeg. Van Wassenaer werd lid van de Raad der Admiraliteit en een directeur van de Oost Indische Compagnie. Hij was respectievelijk ambassadeur in Parijs in 1744 en in Keulen in 1746. Na een voorspoedige carriere als Nederlands diplomaat stierf hij op 6 november 1766, waarna hij werd begraven in de St. Jacobskerk in Den Haag.

In 1979 werd in de archieven van het Kasteel in Twickel een manuscript gevonden van zes Concertos, ‘Concerti Armonici’ genaamd. Het handschrift van het manuscript was niet van Van Wassenaer, doch er stond wel een introductie bij dat door hem was geschreven: ‘Partition de mes concerts gravez par le Sr. Ricciotti’. Dit geeft de omstandigheden weer waaronder de Concertos zijn ontstaan en waaronder zij gespeeld werden. De Concertos zijn waarschijnlijk allen gespeeld tussen 1725 en 1740 tijdens de veel voorkomende muzikale ‘Soirees’ van de hoogste sociale kringen in Den Haag. Van Wassenaer wilde anoniem blijven als componist. Componeren was in die tijd namelijk ver beneden het niveau van een edelman. De Concertos zijn in 1740 in Den Haag gepubliceerd door de Italiaanse violist Carlo Ricciotti (1681-1756), eerste violist tijdens vele adelijke privé-concerten. In eerste instantie werden deze Concertos dus aan Ricciotti toegeschreven. Dit is echter lang onderwerp van discussie geweest. Met name de Poolse componist Francois Lessel (c 1780-1835) heeft hier veel over gepubliceerd. Een artikel van hem dat betrekking heeft op dit onderwerp is te vinden in de Library of Congress in Washington. Volgens zijn manuscript was Pergolesi de componist van deze Concertos. De Concertos zijn vervolgens gepubliceerd als Volume vii van de ‘Opera Omnia di Giovanni Pergolesi’ en zijn sindsdien bekend als ‘Pergolesi’s Concertinos’. Uit de bron in Washington haalde Stravinsky diverse ‘Pergolesi’-thema’s, die hij gebruikte in zijn ballet Pulcinella (1920). Zijn Tarantella (13e deel) is gebaseerd op het Van Wassenaer Concerto II (iv Allegro moderato).

De stijl van deze Concertos lijken echter in het geheel niet op die van Pergolesi. Zij vertonen een rijkheid aan harmonie en melodische inventiviteit die vrij uniek waren voor de tijd waarin zij zijn geschreven. De Concertos blijken ook nog aan andere componisten toegeschreven te zijn als Johann Adam Birkenstock, Fortunato Chelleri en Willem de Fesch. Door de excellente research van Albert Dunning (A Master Unmasked, Utrecht 1980) kunnen we er nu echter zeker van zijn dat deze ‘Concerti Armonici’ van de hand van Van Wassenaer zijn.

Zonder twijfel had Van Wassenaer een gedegen, cosmopolitische, muzikale kennis. De grootste invloed was echter uit Italie afkomstig. Hij vertoont een voorliefde voor de Roomse School — de volgelingen van Corelli zoals Mossi en Locatelli publiceerden sets van zes Concertos die op dezelfde wijze zijn gearrangeerd voor vier violen, viola en Basso Continuo als in Van Wassenaers Opus 7 uit 1741, hetgeen men ook kan vinden in Vivaldi’s Opus 3.